Deze oorlog zal niet eindigen wanneer er uiteindelijk een staakt-het-vuren wordt afgekondigd. Dit komt omdat oorlog alles in het leven beïnvloedt, van voedselbronnen en veiligheid tot ieders psychologische en emotionele welzijn.
Psychologisch gezien werd er op 7 oktober al zoveel schade aangericht – aan de doden, gewonden en gijzelaars op die dag, familieleden en vrienden die zich zorgen maakten over hun dierbaren, en de rest van het land, gekluisterd aan hun telefoon, daarna video kijkend. gruwelijke video van onuitsprekelijke daden en zich afvragend wat er van hun huis is geworden, een plek die zij als veilig beschouwden.
Israël worstelt met de psychologische tol van meer dan honderd vrijgelaten gijzelaars, duizenden gewonde soldaten, tienduizenden evacués uit grensgemeenschappen in het zuiden en noorden, en honderden rouwende families, evenals medisch personeel en ziekenhuispersoneel.
In het hele land worden mensen wakker met het constante geluid van gevechtsvliegtuigen, raketten en sirenes. Dit alles terwijl buiten de grenzen van Israël ook de hele Joodse gemeenschap de weerklank van dit trauma voelt.
Als de geestelijke gezondheid en het emotionele welzijn van de Israëli’s niet een veel hogere plaats op de prioriteitenlijst van leiderschap zullen innemen, zou deze oorlog veel erger kunnen uitpakken dan alleen “deze generatie beïnvloeden” – het zou hen ervan kunnen weerhouden in het reine te komen met hun trauma. en bloeien in de toekomst, waardoor de menselijke kwaliteit van de staat Israël in een precaire positie terechtkomt.
Studie na studie getuigt hiervan, hoewel sommige meer positieve aspecten laten zien, zoals veerkracht en doelgerichtheid. Eind vorige maand ontdekte een studie gepubliceerd door New Land Now, Indicate Research and Strategy en de Universiteit van Tel Aviv diepe, aanhoudende trauma’s en instabiliteit onder inwoners van de Westelijke Negev.
Uit het Resilience Index-rapport blijkt dat 60% van de bewoners matige tot hoge niveaus van angst en depressie ervaart. De onderzoekers ontdekten dat de helft significante posttraumatische stresssymptomen vertoonde.
“Alle rehabilitatie- en ontwikkelingsinspanningen in de Westelijke Negev moeten van onderaf plaatsvinden, geleid door het volk. Luisteren naar de bewoners en beslissende actie ondernemen op basis van hun behoeften is essentieel”, zegt David Gabay, een inwoner van kibboets Re’im en voorzitter van New Land Now.
Het toenemende wantrouwen in de overheid
Uit het onderzoek blijkt ook dat er sprake is van een toenemend wantrouwen in de overheid, vooral in de bedoeïenengemeenschappen, waar de nationale veerkracht naar verluidt een kritiek dieptepunt heeft bereikt. De onderzoekers drongen aan op gerichte, op bewijs gebaseerde rehabilitatie-inspanningen om dit probleem aan te pakken.
Scherper en recenter is een zorgwekkende studie van het Israel Women’s Network, zaterdag gerapporteerd door Ynet: een toename van huiselijk geweld. Volgens het rapport startte de organisatie het onderzoek nadat ze een golf van hotline-oproepen naar haar noodoproepcentrum had ervaren. In het onderzoek zijn paren onderzocht die helemaal niet in dienst zijn, paren waarbij een van de partners in dienst is, en paren waarbij beiden in actieve dienst zijn.
Uit het onderzoek, dat vorige maand werd uitgevoerd, bleek dat van de paren die beiden in dienst zijn, 30% emotioneel of financieel geweld ervaart, en 24% fysiek en seksueel geweld; onder paren waar één partner dient, ervaart 15% een vorm van geweld, en 6% ervaart fysiek of seksueel geweld, terwijl dit bij paren waar geen van beiden dient, is gedaald tot respectievelijk 5% en 3%.
Ook bleek dat van de paren die beiden in dienst zijn, 45% dit aan het begin van de oorlog nieuw ervaarde.
Het Ynet-rapport citeerde Lili Ben Ami, CEO van het Michal Sela Forum, een non-profitorganisatie die zich inzet voor de preventie van seksueel geweld, die zei: “Sinds 7 oktober hebben we het hotlinepersoneel versterkt vanwege een overbelasting aan openstaande oproepen… Helaas ,,We hebben een aantal verontrustende getuigenissen ontvangen”, onder meer van mannelijke partners die terugkeerden uit hun dienst en bedreigden met hun wapens. Ze zei dat de kwesties van huiselijk geweld tijdens de oorlog alleen maar verergerden.
Als de oorlog al voorbij was, zou er meer flexibiliteit, tijd, middelen, geld en aandacht zijn voor de meer ‘civiele’ kwesties, bevrijd van de harde militaire realiteit van vechten op meerdere fronten. Maar dat is niet het geval, en er moet nog zoveel meer worden gedaan.
Deze aandacht moet ook van bovenaf komen, en niet alleen van onderaf. We moeten zien dat hierover gesproken wordt in vergaderingen van parlementaire commissies en dat er teams worden gezocht, georganiseerd en opgebouwd om ervoor te zorgen dat het goed gaat met de mensen – omdat de stabiliteit en het succes van de volgende generatie ervan afhangen.
