Terwijl de wereld worstelt met uitdagingen die de kracht van haar leiders op de proef stellen, zal de Jerusalem Post Miami Conferentie van 2024 stemmen onder de aandacht brengen die het Joodse leiderschap van morgen vormgeven. Een van de meest inspirerende is Olessia Kantor, die een voorbeeld is van de moed die nodig is om een betere toekomst te creëren.
Haar levensreis – van het ontsnappen aan een gewelddadig huwelijk in Israël tot het worden van een kracht van filantropisch leiderschap – is een bewijs van de kracht van de menselijke geest. Het leven van Kantors veranderde dramatisch toen ze dertig jaar geleden met haar toenmalige echtgenoot vanuit de Sovjet-Unie naar Israël emigreerde. De overgang verliep alles behalve soepel.
‘Ik werd meteen verliefd op Israël,’ herinnert ze zich, ‘maar mijn man deelde mijn enthousiasme niet. Hij werd depressief. Hij kon de realiteit van Israël niet aanvaarden. Hij hield niet van de klanken van de Hebreeuwse taal.‘ De kloof groeide en leidde uiteindelijk tot een uitbarsting van geweld die Kantors leven voor altijd veranderde. “Het feit dat ik mijn acht maanden oude baby in mijn armen hield, hield hem niet tegen. Het was zo eng, dat ik gewoon wegliep.”
Haar onmiddellijke ontsnapping bood geen uitstel. Ze sprak geen Hebreeuws, had geen vrienden in Israël, geen geld en wist niet wat ze moest doen. Ze realiseerde zich dat haar man hun gezamenlijke bankrekening had leeggemaakt, waardoor ze geen geld meer had. ‚Ik probeerde babyvoeding te kopen, maar mijn creditcard werkte niet‘, zegt ze. “Toen ik de bank belde en zij mij vertelden wat mijn man had gedaan, was ik in shock. Mij berooid achterlaten was net zo verwoestend als het fysieke geweld. Ik had niets.”
Deze aangrijpende ervaring markeerde het begin van Kantors transformatie. Twee politieagenten die haar huilend op straat aantroffen, brachten haar naar een opvangcentrum voor mishandelde vrouwen. “Ik heb een jaar in het asiel doorgebracht”, zegt ze. “Ik moest mijn leven helemaal opnieuw opbouwen.”
In het opvangcentrum kwam ze in contact met vrouwen met verschillende achtergronden – joden, Arabieren, Ethiopische Israëliërs – religieus en seculier. Ondanks hun meningsverschillen bleven de vrouwen verbonden door hun gedeelde strijd. “We waren allemaal samen omdat we een gemeenschappelijke vijand hadden”, legt ze uit – “geweld.” Deze solidariteit inspireerde Kantor tot de belofte: “Als ik de middelen en de kans heb, zal ik proberen de vriendelijkheid, de steun en de aandacht die zij mij gaf terug te geven aan de Israëlische samenleving.”
Met een hernieuwd gevoel van doelgerichtheid begon ze onvermoeibaar te werken aan de wederopbouw van haar leven, waarbij ze banen aannam die varieerden van het schoonmaken van huizen tot het bezorgen van kranten. Ze verdiepte zich in de cultuur van Israël en leerde de taal. “Het was belangrijk voor mij om een echt lid van de Israëlische samenleving te worden”, zegt ze.
Haar filantropische reis begon meer dan tien jaar geleden toen ze haar eigen stichting oprichtte. Aanvankelijk concentreerden haar projecten zich op opvangcentra voor mishandelde vrouwen en het ondersteunen van kinderen en vrouwen die vastbesloten waren opnieuw te beginnen. “Ik steunde het restauratieproject van de Israëlische Antiquities Authority”, zegt ze, “omdat ik geloofde in het behoud van Israëls culturele erfgoed. “Het was heel belangrijk voor mij om samen te werken met de Israëlische Antiquities Authority… om de Israëlische en Joodse cultuur bloot te leggen.”
7 oktober 2023 bracht een verschuiving in haar filantropische focus. De verwoestende aanval op Israël bracht Kantor ertoe haar middelen te richten op herstelinspanningen. Ze richtte een nieuwe stichting op, Lev Esh (Heart of Fire), om in de behoeften van de slachtoffers te voorzien, te beginnen met de overlevenden van het Supernova-muziekfestival.
“Ik ontmoette een meisje dat de enige overlevende onder haar vrienden was”, vertelt ze. “Elke keer dat je naar zo’n verhaal luistert, breekt je hart in stukken.” Door haar werk met Lev Esh begon Kantor soldaten en hun families te ontmoeten en leerde ze uit de eerste hand over de diepgaande fysieke en psychologische littekens die de oorlog had achtergelaten.
“Het land was niet voorbereid op een dergelijke omvang van trauma”, legt ze uit, terwijl ze de overweldigende vraag naar therapeuten en psychologische ondersteuning beschrijft. Dit bracht haar ertoe de reikwijdte van haar stichting uit te breiden om gewonde soldaten en hun families te helpen.
Haar bewondering voor Israëlische soldaten is voelbaar. “Ze werden voor mij een symbool van spirituele kracht en veerkracht”, zegt ze. Ondanks hun wonden, merkt ze op, „zeiden ze de een na de ander tegen mij: ‚We zouden het allemaal opnieuw doen, zelfs als we wisten dat we onze armen, benen of gezichtsvermogen zouden verliezen.'“
Kantors werk gaat niet alleen over het aanpakken van onmiddellijke behoeften, maar ook over het bevorderen van eenheid en hoop onder de diverse bevolking van Israël. Ze beschrijft een aangrijpend tafereel in een rehabilitatiecentrum: “Er was een soldaat uit Oekraïne, volledig seculier, en een andere die half Marokkaans, half Belgisch en religieus was. Voor de oorlog kenden ze elkaar niet, maar nu zijn ze onafscheidelijk.”
Voor haar symboliseren momenten als deze de kracht van Israël en de hoop voor zijn toekomst. Terwijl ze zich voorbereidt om te spreken op de Jerusalem Post Miami-conferentie van 2024 op 9 en 10 december, denkt Kantor na over de rol van filantropie bij het vormgeven van het Joodse leiderschap van morgen. “Dit is het moment waarop je jezelf niet afvraagt wat jouw land voor jou kan doen, maar wat jij voor jouw land kunt doen”, zegt ze, in navolging van de beroemde woorden van John F. Kennedy.
Haar boodschap aan het Joodse volk in Israël en de diaspora is er een van hoop en verantwoordelijkheid. De uitdagingen van de gemeenschap vereisen eenheid en vastberadenheid, kwaliteiten die Kantor belichaamt in haar werk. “Deze helden nemen de verantwoordelijkheid voor hun toekomst in eigen handen”, zegt ze over de jonge soldaten. “Dit is mijn land, en ik zou het opnieuw doen, ongeacht de prijs.”
De reis van Olessia Kantor herinnert ons eraan dat authentiek leiderschap niet voortkomt uit privileges, maar uit vastberadenheid en doorzettingsvermogen. Haar toewijding om iets terug te geven aan de samenleving en anderen te inspireren hetzelfde te doen, zorgt ervoor dat de toekomst van Joods leiderschap zal worden gebouwd op de waarden van veerkracht, mededogen en eenheid.
Op de Jerusalem Post Miami Conference 2024 zal haar boodschap ongetwijfeld als baken dienen voor de leiders van morgen.
