LEICESTER, Verenigd Koninkrijk – Het legaliseren van hulp bij zelfdoding in Engeland en Wales “is een verdere grote erosie van de ziel en het geweten van de geneeskunde”, aldus een vooraanstaand pro-life arts.
Vorige week werd het wetsvoorstel inzake terminaal zieke volwassenen (einde van het leven) van Labour-parlementslid Kim Leadbeater door het Britse parlement goedgekeurd met 330 stemmen vóór en 275 tegen.
Het aannemen van het wetsvoorstel is slechts de eerste fase in het Lagerhuis, en het zal nog maanden duren voordat het in wet kan worden omgezet.
Dr. Calum Miller, een arts en onderzoeksmedewerker aan de Universiteit van Oxford, gespecialiseerd in bio-ethiek, zei dat het legaliseren van hulp bij zelfdoding “uiteraard ernstige gevolgen zou hebben voor artsen die besluiten helemaal niet deel te nemen, aangezien het wetsvoorstel het recht op ga verder voor een discussie over zelfmoord.”
“Dit zou een grote uittocht van gezondheidszorgprofessionals uit de geneeskunde kunnen veroorzaken, wat ons toch al overbelaste gezondheidszorgsysteem zou verwoesten”, vertelde hij. Crux.
Euthanasie en hulp bij zelfdoding zijn momenteel illegaal volgens de Engelse, Welshe en Noord-Ierse wetgeving en worden beschouwd als doodslag of moord. In Schotland bestaat geen specifieke wetgeving, maar mensen kunnen vervolgd worden voor moord als ze erbij betrokken zijn.
Het wetsvoorstel van Leadbeater geeft terminaal zieke volwassenen van 18 jaar of ouder het recht om medische hulp bij zelfdoding aan te vragen.
De Association for Palliative Medicine of Great Britain and Ireland (APM) bracht een verklaring uit waarin zij opmerkte dat de overgrote meerderheid van haar leden tegen ‘geassisteerd sterven’ was, en dat de organisatie zich verzette tegen de manier waarop de Leadbeater Bill werd voorgesteld.
De APM noemde zorgen over de bescherming van kwetsbare, kwetsbare, ouderen, gehandicapten en terminaal zieke mensen; het gebrek aan voldoende gefinancierde en gelijkwaardig beschikbare gespecialiseerde palliatieve zorgdiensten in alle gebieden van Groot-Brittannië; en zorgen over vertrouwen en de impact op de arts-patiëntrelaties.
Molenaar vertelde Crux Artsen in de palliatieve zorg zijn zich er “zeer van bewust dat wanneer er adequate toegang tot palliatieve zorg beschikbaar is, het zeer zelden voorkomt dat iemand hardnekkige lichamelijke symptomen heeft.”
“Ze weten ook hoe vaak het voorkomt dat patiënten die aan het eind van hun leven zijn, door verschillende bronnen, niet in de laatste plaats, onderworpen kunnen worden aan openlijke of heimelijke druk om te sterven, niet in de laatste plaats door hun families, en realiseren zich dat het legaliseren van zelfmoord veel van hun patiënten ertoe zou aanzetten om aan zulke gevolgen te bezwijken. druk”, zei hij.
Het volledige interview met Miller staat hieronder:
Crux: Waarom werd hulp bij zelfdoding plotseling een probleem in Groot-Brittannië?
Molenaar: Hulp bij zelfdoding ligt in Groot-Brittannië al lange tijd op tafel, met om de paar jaar serieuze pogingen om het te legaliseren. Dit zijn nu vooral pogingen tot wetgeving, nadat het Hooggerechtshof in 2014 besloot geen recht op overlijden toe te kennen.
De reden dat het deze keer opnieuw ter sprake kwam, was deels gewoon geluk: Kim Leadbeater kwam bovenaan de stemming voor het wetsvoorstel voor particuliere leden en besloot een wetsvoorstel over dit onderwerp in te dienen – hoewel het ook werd gesteund door de premier, die vastbesloten was om de wet toe te kennen. parlementaire tijd om erover te debatteren en te stemmen.
Welke gevolgen zal hulp bij zelfdoding hebben voor de medische beroepsgroep, vooral voor artsen, als deze in de wet wordt opgenomen?
Sommige mensen hebben gezegd dat dit voor de geneeskunde de Rubicon zou overschrijden, maar vanuit een Hippocratisch gezichtspunt gebeurde dit in de 20e eeuw met de legalisering van abortus. Dit is een verdere grote erosie van de ziel en het geweten van de geneeskunde, en zou uiteraard ernstige gevolgen hebben voor artsen die besluiten helemaal niet deel te nemen, aangezien het wetsvoorstel het recht bevat om door te verwijzen voor een discussie over zelfmoord. Dit zou kunnen leiden tot een grote uittocht van beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg uit de geneeskunde, wat ons toch al overbelaste gezondheidszorgsysteem zou verwoesten.
Een deel van de sterkste oppositie tegen hulp bij zelfdoding komt uit de palliatieve zorgsector. Waarom is dit het geval?
Artsen in de palliatieve zorg zijn minder vatbaar voor verkeerde informatie dan de meeste andere mensen, en zijn zich er zeer van bewust dat wanneer er adequate toegang tot palliatieve zorg beschikbaar is, het zeer zelden voorkomt dat iemand hardnekkige lichamelijke symptomen heeft. Ze weten ook hoe vaak het voorkomt dat patiënten die aan het eind van hun leven zijn, door verschillende bronnen, niet in de laatste plaats, blootgesteld kunnen worden aan openlijke of heimelijke druk om te sterven, niet in de laatste plaats door hun families, en realiseren zich dat het legaliseren van zelfmoord veel van hun patiënten ertoe zou aanzetten onder dergelijke druk te bezwijken. .
Hoe is hulp bij zelfdoding gerelateerd aan de andere ‘levenskwesties’ in Groot-Brittannië – zoals abortus en genderidentiteit?
Er is niet veel overlap tussen de verschillende cultuuroorlogkwesties in Groot-Brittannië. Natuurlijk zijn er enkele sociaal-conservatieve groepen en christelijke groeperingen die op alle gebieden actief zijn, maar die zijn over het algemeen minder zichtbaar op het gebied van euthanasie en transgenderisme, deels omdat er zulke sterke seculiere bewegingen zijn die zich hiertegen verzetten.
Bij euthanasie is er zeer sterke tegenstand van gehandicaptenrechtengroepen, artsen en socialisten, terwijl er bij transgenderisme zeer sterke tegenstand is van feministen. Dit is een verfrissend verschil met veel landen waar dit allemaal als pakketdeal wordt aangeboden en er geen echte ruimte is voor vrij denken of echt debat.
Kan Groot-Brittannië nog steeds nee zeggen tegen de Leadbeater Bill?
Ja, het is nog steeds mogelijk dat het wetsvoorstel wordt verworpen.
De tweede lezing werd aangenomen met 330 stemmen tegen 275, wat een aanzienlijke kloof is, maar niet onoverkomelijk. We hebben 28 van die stemmen nodig om te veranderen – of een aantal onthoudingen om nee te stemmen – en 36 hebben al aangegeven dat ze alleen voor het wetsvoorstel hebben gestemd om meer debat mogelijk te maken.
Het is dus een zware strijd, maar we hebben nog steeds een kans!
Volg Charles Collins op X: @Charlesin Rome
