Jack Carey beleefde deze zomer en herfst het hardloopavontuur van zijn leven. De inwoner van Champaign rende door het land, van Los Angeles naar New York City, een reis van 57 dagen van 4.835 mijl. Hij rende 80 kilometer per dag met de steun van tientallen vrienden, familieleden en vreemden, waarbij hij vijftien paar schoenen doorzocht en een lopende kinderwagen duwde die hij Lucky noemde.
Carey, 42, is al twintig jaar een serieuze hardloper en heeft marathons en Ironman-afstandstriatlons voltooid. Hij werd verliefd op ultramarathons en liep zijn eerste race van 100 mijl in 2012. Sindsdien heeft hij twintig races van die afstand voltooid, samen met een run van 200 mijl en een run van 240 mijl. Zijn eerste zelfvoorzienende hardloopavontuur, waarin hij alles wat hij nodig had met zich meedroeg, was in 2019 toen hij zes dagen lang van Casper, Wyo, naar Denver rende.
Carey zei dat hij zich aangetrokken voelt tot avontuur, en dat hij het leuk vindt dat langeafstandslopen hem in staat stelt te ontdekken waartoe hij in staat is en mentale en fysieke barrières te doorbreken.
„Ik voel me echt het meest levend tijdens avonturen, het zien van de wereld, het ontmoeten van mensen, het zien waar het je naartoe brengt“, zei hij.
Carey groeide op in Champaign en studeerde in 2000 af aan de Central High School. Hij gaf les voordat hij Live Oak Camp oprichtte in New Orleans, waar hij nu woont. Live Oak biedt een zomerkamp en programmering gedurende het hele jaar om een raciaal en sociaal-economisch diverse groep kinderen met elkaar te verbinden. Carey gebruikte de run als inzamelingsactie voor Live Oak en haalde meer dan $ 50.000 op.
Hoewel de crosscountryrun een individuele onderneming was, zei Carey dat het ook een collectieve ervaring was. Ongeveer 60 procent van de kilometers werd hij vergezeld door familie of vrienden, die naast hem renden of hem in een voertuig bemanden, hem gedurende de dag regelmatig ontmoetten en hem voedsel en water gaven.
Hij begon de run met zijn ouders en twee jonge kinderen die de route reden in een camper. Zijn vrouw ging een weekend mee om samen met hem een deel van de route te lopen. Vrienden ontmoetten hem op verschillende plaatsen, waaronder zijn beste jeugdvriend Jason Ness, die voor hem door heel Pennsylvania reisde.
„We zijn al 35 jaar vrienden en het was magisch om hem daar te hebben“, zei Carey. “Zelfs als je iets groots en ogenschijnlijk alleen doet, hoe meer andere mensen erin worden gevouwen, hoe beter het is.â€
Hij overnachtte bij mensen die hij via vrienden ontmoette. Hij zei dat hij de spontane ontmoetingen met mensen onderweg die hem water, voedsel en aanmoediging aanboden, koesterde.
Carey duwde een lopende kinderwagen gevuld met 50-60 pond aan spullen, inclusief voedsel, water, regenkleding en warme kleding, extra binnenbanden en banden voor de kinderwagen, en een batterijpakket voor zijn telefoon. De kinderwagen vormde ook een barrière tussen hemzelf en tegemoetkomende voertuigen terwijl hij op de linkerschouder rende, met zijn gezicht naar het verkeer gericht.
Zijn route liep grotendeels langs snelwegen met twee en vier rijstroken, sommige met brede bermen en sommige zonder berm, waardoor hij gedwongen werd langs de hobbelstrook tussen de rand van de snelweg en het struikgewas te rennen. Hij zei dat een van de meest aangrijpende wegen Highway 52 in Missouri was, met heuvels, blinde bochten en geen berm.
Carey’s topprioriteit tijdens de run was veiligheid, en het was een obsessie, die hem opriep om voortdurend het voorbijrazende verkeer in de gaten te houden, de hele dag, elke dag.
„Het kan op bepaalde momenten naar de achtergrond verdwijnen, maar het enige dat nodig is, is een stuk metaal van 2000 pond dat langs je heen vliegt om je aan het gevaar te herinneren,“ zei hij.
Vooral de veewagens maakten een sterke indruk. Hun aerodynamica veroorzaakte een draaikolk van wind die hem bijna omver zou werpen, even later gevolgd door een bedorven geur. Ze waren ‘onvergetelijk op de allerergste manier.’
Carey zag prachtige vergezichten over het hele land, maar de andere bezienswaardigheden die hij dagelijks zag, waren onder meer allerlei soorten puin en afval langs de weg en een enorme hoeveelheid verkeersslachtoffers, samen met de overweldigende stank ervan.
Hij zei dat de moeilijke momenten van ongemak en vermoeidheid het rijkste deel van de ervaring waren. Het hielp hem te herkennen wanneer hij zijn gedachten liet afdwalen naar een worstcasescenario terwijl hij pijn had, en hoe hij zich kon losmaken van de negativiteit en zichzelf een ander verhaal kon vertellen.
“Het is heel gemakkelijk om je te fixeren op dingen die op een gegeven moment niet goed gaan. De echte uitdaging is om erachter te komen hoe we dat denkpatroon in ons eigen hoofd kunnen veranderen”, zei hij.
Carey zei dat hij onderweg getroffen werd door hoeveel hij van Amerika hield, ondanks zijn gebreken en tekortkomingen als natie. De run versterkte voor hem ook het belang van verbindingen met andere mensen.
“Er gaat niets boven het beklimmen van een heuvel en het zien van vrienden of familie die wachten, nadat je urenlang alleen hebt gerend in de hitte of de regen, de heuvels op of over dorre hellingen”, schreef hij in een samenvatting van zijn transcontinentale ervaring. “Deze run was het verst verwijderd van de eenzame inspanning van één persoon. De verwantschap, vriendelijkheid en intimiteit die vrienden en familie met zich meebrachten, gaven de reis leven en energie.â€
Meer informatie
Jack Carey’s website voor de run bevat informatie over zijn inzamelingsactie voor Live Oak Camp, de kaart van zijn route en verhalen en foto’s van de run. Vind het op jackrun.mmm.page/home.
