Toen het vliegtuig eerder deze week in Miami landde, dacht ik na over het wervelende jaar dat we hebben gehad. De Jerusalem Post Summit in Miami markeerde een dramatisch moment voor ons – onze eerste top in de Sunshine State, georganiseerd in samenwerking met de Sjoel van Bal Harbour.
Terwijl ik op het podium stond en een publiek van invloedrijke figuren toesprak, bleef één vraag in mijn hoofd hangen – een vraag die mij maar al te vaak wordt gesteld: “Dus, is The Jerusalem Post rechts of links?”
De nieuwsgierigheid is bijna tastbaar, en de verschillende manieren waarop mensen deze vraag formuleren, blijven mij amuseren. Sommigen vragen zich af of we pro- of anti-Netanyahu zijn. Anderen bekritiseren ons omdat we te rechts of te links zijn. Mijn antwoord is altijd hetzelfde: wij zijn een zionistische krant. Periode. Punt.
De Jerusalem Post heeft een erfenis van 92 jaar (we vierden eerder deze maand onze 92e verjaardag) en balanceert op een dubbele identiteit. Aan de ene kant zijn wij een Israëlische nieuwsorganisatie die diep verbonden is met de polsslag van onze natie. Omgekeerd richten wij ons op een internationaal publiek: 60% van onze lezers bevindt zich in de Verenigde Staten.
Deze dualiteit definieert wie we zijn. Wat begon als een publicatie die voornamelijk Engelssprekende immigranten in Israël bediende, is uitgegroeid tot een mondiaal platform dat elke maand tientallen miljoenen unieke lezers bereikt. Deze lezers bestrijken een breed spectrum: joden, evangelische christenen, wereldleiders en zelfs, met tegenzin, leden van terroristische organisaties.
Ons bereik strekt zich uit tot ver buiten de grenzen van Israël. We worden geciteerd in rapporten van het Witte Huis en het Kremlin, en tijdens mijn reizen naar moslimlanden heb ik gesproken met staatshoofden en bedrijfsleiders die hartstochtelijk over onze redactionele standpunten debatteren.
De Jerusalem Post fungeert als een beit midrash (studiezaal), waar verschillende meningen samenkomen, de dialoog wordt bevorderd en eenheid wordt aangemoedigd zonder dat uniformiteit vereist is. Wij zijn onbeschaamd pro-Israël en onbeschaamd Joods.
Dat we pro-Israël zijn, betekent echter niet dat we terugdeinzen om de complexiteit van ons land aan te pakken. Onze missie gaat niet over het toewijzen van schuld; het gaat om het leren en bevorderen van begrip dat tot eenheid leidt. Onenigheid is niet alleen een hoeksteen van de Joodse traditie; het is praktisch onze nationale sport. Uniformiteit zou saai zijn – en eerlijk gezegd on-joods.
Gebrek aan berichtgeving over antisemitisme
Hoewel onze primaire focus op Israël blijft liggen, kunnen we de groeiende uitdagingen waarmee Joodse gemeenschappen in het buitenland, vooral in de Verenigde Staten, worden geconfronteerd, niet negeren. Het antisemitisme heeft een alarmerend niveau bereikt en het medialandschap is op verontrustende manieren veranderd.
Acht jaar geleden gaf CNN Donald Trump de schuld van een swastika die op een joodse begraafplaats was gespoten. Tegenwoordig halen dit soort incidenten nauwelijks het nieuws. Antisemitisme in Amerika is achtergrondgeluid geworden en krijgt alleen aandacht wanneer tragedie toeslaat en levens verloren gaan.
Kunnen we het ons veroorloven om te wachten op een nieuw bloedbad in de Tree of Life? Nog een aanval op een rabbijn uit Chabad? Het antwoord is ondubbelzinnig nee.
Bij de Post intensiveren we onze berichtgeving over antisemitisme. We zijn van het publiceren van 15 verhalen per dag overgegaan naar het streven naar 100. Met extra middelen zouden we gemakkelijk de 200 kunnen halen. De verhalen liggen klaar om verteld te worden. In de bijna twintig jaar waarin we de Joodse wereld bestrijken, valt één les op: stilte maakt onrecht mogelijk.
Maar rapporteren alleen is niet genoeg. We hebben actie nodig. De afgelopen maanden heb ik een project voor veel Joodse organisaties gepitcht: stel je voor dat er honderden jonge Post-fellows zijn gestationeerd in de VS en daarbuiten. We zouden ze opleiden tot journalisten, ze toerusten om leiders ter verantwoording te roepen en ze in staat stellen zich uit te spreken tegen haat. Dit is niet zomaar een idee; het is een visie. En om het tot leven te brengen, hebben we uw steun nodig.
Joodse mediakanalen over de hele wereld hebben het moeilijk. Publicaties sluiten, redactiekamers worden kleiner en de stemmen die ooit onze verhalen droegen vervagen. Toch bloeit de Post. Wij hebben het platform, het bereik en de vastberadenheid om verandering te bewerkstelligen.
Toen ik mijn toespraak in Miami afsloot, keek ik naar het publiek – gemeenschapsleiders, filantropen en lezers die in onze missie geloven. Ik herinnerde hen eraan dat de Post meer is dan een krant; het is een levenslijn. Het is een bron van waarheid in een wereld die zich vaak afwendt. En in deze turbulente tijden moeten we helderder schijnen dan ooit.
Wij kunnen geen passieve waarnemers van de geschiedenis zijn. Samen kunnen we het verhaal herschrijven, ervoor zorgen dat de verhalen van ons volk niet alleen worden verteld maar ook gehoord, en een toekomst opbouwen waarin de Joodse stemmen sterker en luider zijn dan ooit. Want dat is waar het in de kern om draait bij het zijn van een zionistische krant. .
De cirkel is rond
Terugkeren naar Zuid-Florida voor deze top was een thuiskomst zonder aanhalingstekens. Achttien jaar geleden arriveerde ik als jonge afgezant van het Joods Agentschap in deze warme en bloeiende gemeenschap met één arm nog steeds in de lucht van de IDF. Ik had het naïeve optimisme van een millennial die dacht dat hij de wereld kon veranderen.
Mijn missie? Overtuig de Joden uit Florida om alijah te maken – om naar Israël te emigreren. Maar hier is de twist: hoe langer ik in Zuid-Florida doorbracht, hoe meer ik begon te beseffen waarom zoveel mensen ervoor kiezen om te blijven.
Florida is lange tijd de zeepbel geweest in het Amerikaans-joodse leven. Het is een plek waar het zionisme bloeit, waar de steun van de gemeenschap voor Israël standvastig is. In de woorden van Golda Meir: “We kunnen nergens anders heen.”
Dat gevoel klonk toen luid en duidelijk, net als nu. Sindsdien is de Joodse gemeenschap in Zuid-Florida exponentieel gegroeid. Een ooit kleine kosmos van Joodse scholen, synagogen en restaurants is uitgegroeid tot een rijk en divers ecosysteem.
Hier bij de Post hebben we gezien hoe het lezerspubliek uit de regio Groot-Miami gestaag bleef groeien, zoals blijkt uit een jaarlijkse stijging van 2% in de afgelopen paar jaar. Dit weerspiegelt de diepe band tussen deze gemeenschap en Israël, en het versterkt onze missie om een verbinder te zijn tussen het Joodse leven in Israël en de diaspora.
Terwijl ik door de straten van Miami Beach liep en opnieuw contact maakte met oude vrienden, werd ik er even aan herinnerd dat deze gemeenschap levendig en dynamisch is.
Met het toenemende aantal Joodse scholen en de innovatieve bewegingen die zich daar ontwikkelen, is Zuid-Florida een levendig centrum van Joodse identiteit. Maar de uitdagingen waarmee onze mensen over de hele wereld worden geconfronteerd, liggen ons nog steeds nauw aan het hart.
Deze top bestond niet alleen uit panels en toespraken; het was een kans om de veerkracht van ons volk en de band tussen Israël en Joodse gemeenschappen over de hele wereld te herdenken. Het was ook een herinnering aan het werk dat nog gedaan moet worden in de strijd tegen antisemitisme, het verbeteren van Joods onderwijs en het brengen van een gevoel van eenheid in diversiteit.
Ik ben trots op de pijpleidingen die we hebben aangelegd, maar ik ben me er terdege van bewust dat er een groot aantal gaten bestaat die we moeten opvullen. Daarom streven we er bij de Post naar om alles behalve regulier nieuws te zijn.
Wij willen een marktplaats zijn voor oplossingen, een platform voor verbinding, een stem voor de stemlozen en een lanceerplatform voor uw ideeën. We hebben een paar verrassingen en positieve ontwikkelingen voor onze lezers – wordt vervolgd.