Ik heb geen klachten tegen de zesde regering van Netanyahu met betrekking tot de overeenkomst over een staakt-het-vuren in Libanon. Dit is het beste dat Israël kon bereiken in de tijdlijn voorafgaand aan 20 januari, wanneer Donald Trump opnieuw het Witte Huis zal betreden.
Er had nog twee maanden verder onderhandeld kunnen worden, maar het valt te betwijfelen of er nog meer uitgehaald had kunnen worden. Waarom? Amos Hochstein dreigde de bemiddeling stop te zetten omdat zijn baas, president Joe Biden, niet echt betrokken is bij wat er gebeurt en vooral omdat de Libanese kant (de staat Libanon) niet meer kan geven dan waar ze mee hebben ingestemd.
Netanyahu heeft geprobeerd de verwezenlijking van het staakt-het-vuren uit te leggen; toch zou hij, als hij niet de premier maar de voorzitter van de oppositie was, de eerste zijn die zich uitsprak tegen de overeenkomst die hij goedkeurde. Waarom? Omdat er geen bufferzone in zicht is, en Hezbollah-agenten al uren na de inwerkingtreding van de overeenkomst het hek probeerden te bereiken.
En dat niet alleen: er zit geen belofte in van vrede op de lange termijn in de overeenkomst. Het is waar dat Israël zich het natuurlijke recht voorbehoudt om zichzelf te verdedigen, maar zoals Netanyahu zei: als Hezbollah niet aanvalt, zullen wij niet aanvallen. Hoewel de terughoudendheid van Israël begrijpelijk is, roept het gebrek aan proactieve maatregelen vragen op over de vraag of dit een duurzame strategie is voor het beveiligen van de noordgrens.
Zo is het ook met vrienden die je gelukkig wilt houden: Trump wilde een einde zien aan de oorlog in het Midden-Oosten, en de Israëlische regering, onder leiding van Netanyahu, gehoorzaamde. Het is beter om vóór Trump te zijn dan tegen hem, aangezien de geschiedenis heeft bewezen dat degenen die zijn bevelen niet uitvoerden of zelfs maar een standpunt naar voren brachten dat voor hem niet acceptabel was, de eer verloren en tegenstanders werden.
Hoewel externe druk het beleid kan bepalen, benadrukt dit besluit verder het gebrek aan interne planning, vooral met betrekking tot Gaza.
In Zuid-Libanon keren de bewoners al terug naar hun dorpen. In Gaza kunnen de meeste inwoners echter nergens heen. Alles is vernietigd. Dit is het moment om beleidsfeiten ter plaatse vast te stellen en een nieuwe realiteit te creëren.
We hebben een duidelijk plan nodig
Leiderschap vereist een duidelijk plan voor Gaza: wie zal het gebied rehabiliteren? Wie zal de civiele instellingen beheren? Wie zal de veiligheid garanderen voor de inwoners van de grensgemeenschappen in Gaza? Zonder antwoorden op deze vragen riskeert Israël de mislukkingen uit het verleden te herhalen.
Het is noodzakelijk om de diplomatieke en politieke belangen in het Zuiden helder in kaart te brengen en deze zo snel mogelijk te verwezenlijken. De militaire prestaties in Gaza blijven niet achter bij die van de IDF in Libanon en kunnen deze zelfs overtreffen. Hamas is militair en administratief verpletterd. Er zijn gevallen van kat-en-muis in verschillende delen van Gaza, maar het meeste werk is al gedaan.
Als de IDF Netanyahu (of was het gewoon de geest van Trump?) toestond een staakt-het-vuren in het Noorden te bewerkstelligen, waarom dan niet in het Zuiden? Netanyahu zelf erkende in een opgenomen toespraak dat Israël zijn bewapening moet vernieuwen en vernieuwen. Geldt dit niet ook voor de strijders in het Zuiden?
Netanyahu heeft duidelijk gemaakt dat hij niet wil dat Hamas de controle over Gaza krijgt, en hij steunt ook de president van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, ook bekend als Abu Mazen, niet. Maar hij biedt geen duidelijke visie op wat daarna komt.
Bezoeken van voorstanders van Joodse hervestiging in Gaza onder auspiciën van de oprichting van Israëlische militaire faciliteiten voordat het politieke echelon tot een besluit is gekomen, zijn een ongezond fenomeen in een gezonde samenleving. Leiderschap kan niet functioneren zonder een plan, en dat is precies wat ontbreekt.
En breng ten slotte de gijzelaars naar huis. Deze daad zou het hele Israëlische publiek laten zien dat de term ‘wederzijdse garantie’ bestaat in de Israëlische samenleving. Op dit moment ontbreekt een dergelijke wederzijdse garantie, en onder leiding van Netanyahu verandert het zionistische ethos. Een samenleving zonder ethos zal het moeilijk vinden om haar zonen en dochters op te offeren voor een leider zonder visie en zonder duidelijke doelen voor de toekomst. Zeker niet in een gepolariseerde samenleving, waar een hele gemeenschap van mensen niet de last van opoffering in de strijd draagt.
Israël moet prioriteit geven aan duidelijkheid, visie en leiderschap. Zonder deze zal de huidige strategie falen, waardoor een land verdeeld en kwetsbaar blijft ten aanzien van toekomstige uitdagingen.
De schrijver is hoofd van de afdeling Midden-Oostenstudies en het Midden-Oosten en Centraal-Azië Onderzoekscentrum van de Ariel Universiteit. Als expert op het gebied van nationaliteit, etniciteit, protest en politiek geweld, en relaties tussen meerderheid en minderheden, is hij gespecialiseerd in Palestijnse en Israëlisch-Arabische kwesties. Hij heeft drie boeken gepubliceerd over de Israëlisch-Arabische minderheid en de Palestijnse politiek.
