Uw steun helpt ons het verhaal te vertellen
Van reproductieve rechten tot klimaatverandering tot Big Tech: The Independent is ter plaatse wanneer het verhaal zich ontwikkelt. Of het nu gaat om het onderzoeken van de financiën van Elon Musks pro-Trump PAC of het produceren van onze nieuwste documentaire, ‘The A Word’, die een licht werpt op de Amerikaanse vrouwen die strijden voor reproductieve rechten, we weten hoe belangrijk het is om de feiten uit de feiten te halen. berichtenuitwisseling.
Op zo’n cruciaal moment in de Amerikaanse geschiedenis hebben we verslaggevers ter plaatse nodig. Dankzij uw donatie kunnen wij journalisten blijven sturen om beide kanten van het verhaal te belichten.
The Independent wordt vertrouwd door Amerikanen over het hele politieke spectrum. En in tegenstelling tot veel andere kwaliteitsnieuwskanalen kiezen wij ervoor om Amerikanen niet met betaalmuren uit te sluiten van onze berichtgeving en analyse. Wij zijn van mening dat kwaliteitsjournalistiek voor iedereen beschikbaar moet zijn, betaald door degenen die het zich kunnen veroorloven.
Uw steun maakt het verschil.
December betekent dagelijks geopende deuren op adventskalenders. Achter elk ervan schuilt een klein visioen van feestelijke vreugde (of, tegenwoordig waarschijnlijker, een chocolaatje). Een goed moment om te speculeren over hoe het concept zou kunnen worden uitgebreid naar reizen – en hoe de mechanismen van het verplaatsen kunnen worden verbeterd, vooral ten behoeve van degenen die met Kerstmis reizen.
Laten we beginnen met de luchtvaartbeveiliging. Ik heb geschreven over hoe kerstpassagiers zich moeten voorbereiden op de luchthaven. Begin met het reserveren van veel tijd voor de veiligheidscontroles; Velen van ons zijn op reis en dragen jassen, hoeden en sjaals omdat het midden in de winter is. Wat betreft die tassen gevuld met breekbare cadeaus: pak geen cadeautjes in vóór de veiligheidscontrole op de luchthaven; laat die kerstcrackers maar weg; en maak er een reis zonder sneeuwkoepels van, want schilferige feestelijke kousvullers zitten vol met vloeistof.
Mijn eerste wens voor december is dat de veiligheidservaring op luchthavens in Amerika zachter zou kunnen zijn. Als een van de 2.377.887 passagiers die de dag na Thanksgiving door de Amerikaanse Transportation Security Administration zijn gescreend, kan ik spreken over mijn zeer recente ervaring op de JFK-luchthaven in New York.
Elke keer dat ik de luchthaven gebruik, lijkt de passagiersreis nog erger. Vrijdagochtend stond ik te wachten op verwerking bij de belangrijkste veiligheidscontrole in Terminal 4, het hoofddomein voor Delta en Virgin Atlantic. De schermen waarschuwden dat de verwerking 20-25 minuten zou duren. Maar toen gebeurde er iets vreemds. Ongeveer vijftig van ons kregen te horen dat ze een medewerker van een luchtvaartmaatschappij moesten volgen die een bordje met de tekst ‚Volg mij‘ vasthield.
‘Het zal sneller gaan,’ werd mij beloofd. Iets langzamer is eigenlijk moeilijk voor te stellen. De heer begaf zich in het tempo van een lethargische slak door de vertrekhal, weg van waar de eigenlijke vliegtuigen zich bevonden. Daarna werden we via twee roltrappen naar beneden geleid naar de begane grond.
Uiteindelijk, na ongeveer tien minuten van deze 21e-eeuwse versie van de rattenvanger, belandden we in een hoek van de terminal waar zich een enorme veiligheidswachtrij had opgebouwd. Wij, met tientallen, steeds meer verbijsterd. werden naar behoren aan het einde van de regel toegevoegd.
De wachtrij-supremo was een van die functionarissen die af en toe in transportfuncties opduiken en monosyllabische commando’s blaften die vooral nutteloos zijn als ze gericht zijn aan passagiers voor wie Engels niet de moedertaal is. Af en toe liet ze toe dat een stoet passagiers, die smeekten om vluchten, de wachtrij oversloeg – in die mate dat de vluchten van alle anderen op handen waren.
Tussen aankomst op de terminal en het vertrek van mijn binnenlandse vlucht naar Kansas City had ik anderhalf uur ontspannen zitten. Volgende keer? Twee uur, hoewel het een beter resultaat zou zijn om JFK nooit meer lastig te vallen met mijn aanwezigheid.
Ik was de avond ervoor gevlogen vanaf London Heathrow Terminal 3 – die eerder deze week door de baas van Virgin Atlantic, Shai Weiss, werd beschreven als ‘niet geschikt voor het beoogde doel’.
Als 63 jaar oude faciliteit is dat misschien niet verrassend. Wat zorgwekkender is, is dat de twee jaar oude Elizabeth Line ongeschikt lijkt voor het vervoer van passagiers naar de belangrijkste luchthaven van Groot-Brittannië. In theorie zouden er elk uur zes treinen moeten rijden tussen het centrum van Londen en Heathrow Terminals 2 en 3, zelfs buiten de spits.
Op het hoogtepunt van de donderdagavondspits verzekerde een goedbedoelende medewerker van het Elizabeth Line-platform mij: “Alles loopt perfect. Niet zoals gisteren of eergisteren.â€
Dinsdag en woensdag waren er honderden annuleringen op wat nu het belangrijkste stuk spoorinfrastructuur van Groot-Brittannië is. Maar met een pauze van twintig minuten tussen de treinen leek het mij niet bepaald ideaal. Die avond was de ‘Heathrow Hurdle’ duidelijk zichtbaar: passagiers die waren opgehouden sprintten van de voorspelbaar volle luchthaventreinen naar de vertrekhal.
Misschien kan de nieuwe transportsecretaris, Heidi Alexander, de nationale verlegenheid aanpakken; voorheen was ze loco-burgemeester van Londen, verantwoordelijk voor transport.
Laat me ondertussen je adventswensen weten voor gemakkelijker reizen: s@hols.tv
Simon Calder, ook wel bekend als The Man Who Pays His Way, schrijft sinds 1994 over reizen voor The Independent. In zijn wekelijkse opiniecolumn onderzoekt hij een belangrijk reisprobleem – en wat dit voor u betekent.
